Jan De Maaier is zot van vertellen, van het worstelen met woorden en het zoeken van zinnen. Hij vormt deze met zijn mond en met zijn stem die stijgt en daalt en sluipt en slaat en streelt en af en toe een sprintje trekt. Mensen doen geloven met wijdopen ogen. Prevelende lippen. En een hart dat slaat op zijn ritme. Grote, levende, dwalende zinspreuken. Zolang we ze vertellen, zwerven ze over de wereld, die ze beetje bij beetje, letter voor letter, veranderen. Sommigen doen dromen, sommigen doen haten. Let dus op wat je vertelt. Je woorden kunnen branden, maar ook genezen.

van en met: Jan De Maaier (verteller)